บทสัมภาษณ์หัวหน้าภาควิชาวิศวกรรมเหมืองแร่และปิโตรเลียม

สำหรับที่มาและความสำคัญของหลักสูตร ต้องยอมรับว่าหลักสูตรวิศวกรรมเหมืองแร่ เป็นหลักสูตรเก่าแก่หลักสูตรหนึ่งของประเทศไทย เราเริ่มก่อตั้งภาควิชาวิศวกรรมเหมืองแร่ซึ่งตอนนั้นยังไม่เรียกเป็นภาควิชาตั้งแต่ พ.ศ. 2481 ซึ่งเป็นรุ่นเดียวกับสาขาวิศวกรรมหลัก ๆ ของจุฬาฯ

โดยภาควิชาวิศวกรรมเหมืองแร่เป็นภาควิชาซึ่งรับผิดชอบเกี่ยวกับจัดหาวัตถุดิบ โดยเฉพาะเรื่องแร่ธาตุต่าง ๆ ให้แก่ประเทศ ถ้าย้อนกลับไปในอดีต ประเทศไทยเราเคยเป็นประเทศที่ส่งออกวัตถุดิบประเภทแร่โดยเฉพาะแร่ดีบุก นำเข้ารายได้ให้กับประเทศเป็นระยะเวลานาน ซึ่งในอดีตจะขึ้นอยู่กับความสามารถที่จะเข้ามาทำการผลิตแร่ภายในประเทศ ในยุคนั้นเป็นชาวอังกฤษ

ต่อมารัฐบาลไทยเห็นว่าเราควรจะมีความสามารถในการพัฒนาแหล่งแร่ของตัวเองขึ้นมาให้เกิดประโยชน์ ทำให้เกิดภาควิชานี้เกิดขึ้นมา และเราก็สามารถผลิตวิศวกร เหมืองแร่เพื่อออกไปรับใช้สังคมในการผลิต แร่ในสมัยนั้นก็เป็นแร่ดีบุกเป็นหลัก มีวิวัฒนาการเปลี่ยนแปลงไป สมัยหลังสงครามโลกก็มีการหยุดภาควิชาไปชั่วขณะและ กลับมาเปิดใหม่ จนกระทั่งใน พ.ศ. 2526 ประเทศไทยมีการสำรวจกิจการทางด้านปิโตรเลียม มีการเปิดให้ต่างชาติเข้ามาสำรวจและผลิตปิโตรเลียมในประเทศไทย ทำให้เราอยากที่จะทำเอง ความสามารถในการพึ่งพาตนเองเป็นหัวใจสำคัญของการพัฒนาประเทศ เราจึงได้พัฒนาหลักสูตรที่เรียกว่าหลักสูตรวิศวกรรมปิโตรเลียมขึ้นมาใน พ.ศ. 2526 และได้มีการพัฒนาตัวหลักสูตรอย่างต่อเนื่อง และล่าสุดทางด้านวิศวกรรมเหมืองแร่เองได้ มีการพัฒนาต่อยอดโดยรวมเอาส่วนที่เรียกว่าการนำแร่หรือวัสดุที่ใช้แล้วกลับมาใช้ใหม่ ซึ่งเราเรียกว่าการรีไซเคิล และเราก็เปลี่ยนชื่อหลักสูตรเป็นวิศวกรรมทรัพยากรธรณี ได้ดูแลทั้งส่วนที่เป็นแหล่งแร่เดิมและรวมกับการรีไซเคิล ซึ่งได้ทั้งเทคโนโลยีและความสัมพันธ์ ที่ดีกับหลักสูตรต่าง ๆ ในประเทศญี่ปุ่นและประเทศเยอรมนี ทำให้เราค่อนข้างจะมีความใกล้ชิดกับประเทศเหล่านี้ซึ่งมีทั้งแหล่งแร่และมีการรีไซเคิลด้วย